Nadat ik Long Ride beluisterd had kon ik mij amper voorstellen dat Vicky Emerson al diverse CD’s gemaakt heeft, terwijl ik nog nooit van haar had gehoord. Op haar zelfgetitelde album van 2 jaar geleden heeft zij een switch gemaakt van een traditioneel country geluid naar de rauwere, en wat mij persoonlijk betreft, meer gepassioneerde klanken van de huidige Americana. Op Long Ride hoor je dan ook een zeer zelfverzekerde zangeres. Een artieste die wellicht niet zo zeer qua zang, maar zeker qua sound vergelijkbaar is aan een Patty Griffin, of Diana Jones. Bij beluistering van dit album hoorde ik gewoonweg alles binnen het genre countrymuziek waarvan ik hou. Mooie relationeel getinte, persoonlijke songs met een schitterende uitgebalanceerde zang. Dit album uit 2009 bevat weliswaar slechts 9 nummers, maar er zitten geen zwakke broeders tussen, waardoor het geheel een zeer consistente basis geeft.

De link naar traditionele country is uiteraard beslist aanwezig, maar op een knappe wijze gedoseerd. Every Shade of Blue wordt gegoten in afgemeten lapsteel bij een fantasierijke maangloed. Denk dat dit de voornaamste kracht is van Vicky Emerson’s muziek, ze is enorm beeldend. Warm en kleurrijk; scènes waarbij je jezelf thuis voelt, en waarbij je op je gemak kan zijn. De romantiek van de traditionele cowboysongs schijnt door deze door Matt Patrick geproduceerde plaat. Lazy Day, de titel zegt het al, is een zachte sleper, en kenmerkt zich evenals het daarop volgende Winter Wind door de subtiel toegepaste instrumenten. De muziek wordt gedragen door Vicky’s zang, terwijl de variatie aan traditionele instrumenten (Fender Rhodes, Lap Steel, Mandoline, Dulcimer, accordeon, gitaar, bas, percussie, maar ook een zeer kenmerkend, mooi aangezet pianospel) bijdraagt tot de sfeerverhoging van dit ijzersterke album. In Country Line geeft Vicky aan waar de grenzen liggen van haar dromen, en ambities. Daarbij is een ding zeker, ze luistert naar haar innerlijke stem. (SMP)